Tak wyglądają realia, w których toczy się akcja książki. A przynajmniej jej większa część, ponieważ autorka pokusiła się o naprzemienne prowadzenie dwóch historii jednocześnie – jednej toczącej się przed, a drugiej już po wspomnianym Dniu Wyjścia. Pierwsza historia opisuje młodzieńcze lata głównych protegowanych - Dominica Santiago, jego starszego brata Carlosa oraz ich przyjaciela, Marcusa Fenixa. Jesteśmy świadkami narodzin ich przyjaźni, okoliczności wstąpienia do wojska oraz pierwszą operację wojskową, prowadzoną na tytułowych polach Aspho. W drugiej, 14 lat po Dniu Wyjścia, bohaterowie są już weteranami - członkami elitarnych oddziałów CoG, wyspecjalizowanych w tropieniu i niszczeniu Szarańczy. I wydawałoby się – maszynami do zabijania, lubującymi się w swojej "pracy". Ich kolejna misja, związana z eskortą konwoju ewakuującego cenną żywność, prowadzi ich do zagadkowego i niepokojącego odkrycia – Szarańcza, której to jedynie niedobitki miały jeszcze zamieszkiwać planetę, nie jest wcale tak słaba, jak się naszym bohaterom wydawało i przyszykowała dla ludzkości niemiłą niespodziankę.
Osoby wtajemniczone z pewnością zauważą, że książka jest adaptacją gry komputerowej, a która to odniosła ogromny sukces finansowy i gracze różnych platform mogą obecnie cieszyć się jej trzecią częścią. Historie w książce opowiedziane toczą się przed i po wydarzeniach, jakich doświadczyli gracze w części pierwszej gry. A czemu o tym wspominam i jak to się przekłada na przyjemność czytania? Otóż książki pisane na podstawie gier komputerowych bardzo często wymagają od czytelnika choćby podstawowej wiedzy z zakresu świata, w jakim toczy się fabuła powieści. Tak też jest w tym przypadku. Autorka (Karen Traviss) nie bawi się w rozbudowane opisy, operuje pojęciami i przywołuje miejsca i zdarzenia bez wyjaśniania ich genezy. Książka jest kierowana do miłośników gry i Traviss zakłada, że nie musi powtarzać tego, co powinno być oczywiste dla rasowego fana. Ten na pewno to doceni, bo od razu poczuje się jak u siebie w domu, bo nie będzie musiał czytać o tym, co już od dawna wie. Ale to z kolei, w powiązaniu z dwuwątkowością fabuły, bardzo utrudniło mi czytanie.
Utrudniło, ale nie umożliwiło. Choć rzeczywiście w pewnym momencie miałem ochotę książkę odłożyć. Ale nie dlatego, że rzeczywiście miałem trudności ze zrozumieniem tego, co właśnie dzieje się na kartach książki, z racji braku wcześniejszego kontaktu z grą. Wynikało to faktu, że książka zrobiła się niemiłosiernie nużąca. Dwie historie prowadzone jednocześnie spowodowały, że czułem się jakbym czytał dwie książki naraz. I dlatego też, dwa razy dłużej trwało, zanim opowiadane historie zaczęły się rozkręcać. Bo gdzie w innej książce po tylu przeczytanych stronach już powinno się coś zacząć dziać, mamy nową historię od początku. A kiedy już zaczęło się coś dziać, to też działo się na obu frontach jednocześnie i problemem już nie było powstrzymanie znużenia, ale nadążanie nad intensywną akcją w dwóch różnych rzeczywistościach. I tak źle, i tak niedobrze.
Byłbym o wiele bardziej wyrozumiały w swojej ocenie, gdyby autorka, rezygnując już ze wspomnianych opisów i wyjaśnień, dała coś w zamian. Na przykład intrygujących i atrakcyjnych bohaterów. Jedną z ciekawych i wartych wykorzystania możliwości, jaki dał zabieg dwóch historii, jest możliwość pokazania co wojna stworzyła z jej uczestnikami. Z jednej strony, mamy młodych chłopaków, którzy dopiero co rozpoczynają swoją przygodę z wojną, a z drugiej, wiele lat później, już urodzonych i sprawnych morderców. Jakże wspaniała okazja do popracowania nad portretami psychologicznymi! Co wojna z nimi zrobiła, jak wpłynęła na moralność, na postrzeganie świata? Książka daje pewne odpowiedzi na te pytania, ale stanowczo za mało. Dom, Fenix i inni komandosi mają oczywiście swoje uczucia, rozterki, wątpliwości (i jak dla mnie najlepsza scena w książce i bardzo jednoznaczna w swojej wymowie – doświadczeni żołnierze, na co dzień pozbawiający życia, mają opory przed zabiciem… kurczaków!). Może kolejne napisane z serii Gears of War dadzą nam możliwość lepszego zrozumienia bohaterów, ale niestety Pola Aspho, pierwsza część serii, w ogóle mnie nie zachęciła do tego (a właściwie nie zaciekawili mnie bohaterowie), żeby zadać sobie trud i sięgnąć po te kolejne części.
Książka ma swoje momenty i potrafi wciągnąć. Jednak tych momentów jest jak dla mnie za mało, aby przeciętny czytelnik chciał przygodę z mieszkańcami Sery kontynuować. Fani gry natomiast nie powinni być moim zdaniem zawiedzeni. Im książka oferuje sporo - dzięki realistycznym opisom walk i bitew przeplatanych scenami wypełnionymi opisami ciężkiego, żołnierskiego losu, przepychanek politycznych oraz specyficznemu – pełnemu zgryźliwości i sarkazmu – humorowi, ich satysfakcja z obcowania z powieścią będzie o wiele większa. Poza tym kilka książek napisanych na podstawie gier komputerowych już przeczytałem i choć w większości przypadków były to mniej lub bardziej nieudane zagrania mające na celu wyciągnięcie od graczy pieniędzy niż faktyczne próby stworzenia czegoś, co zaistnieje samodzielnie na rynku książek, to akurat o Polach Aspho, tego powiedzieć nie można. Na pewno wzbogacą one wyobraźnię i świat fanów gry. I jeśli już książki na podstawie gier mają wychodzić, to tylko takie jak ta.
Recenzja: Piotr Śliwiński
Za książkę dziękujemy:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz